Mijn man en ik zijn fervente wandelaars. Tijdens de eerste corona-golf besloten we dan ook de buitenlucht op te zoeken en op pad te gaan, maar het ging me steeds minder goed af: ik werd sneller dan anders moe, raakte buiten adem, moest vaker gaan zitten, … Natuurlijk had ik schrik dat ik COVID-19 had en dus belde ik meteen mijn huisarts die me, voor alle zekerheid, doorstuurde naar het ziekenhuis. Daar focusten ze zich op mijn kortademigheid, maar de longtesten wezen niets uit. Ook uit de hartonderzoeken, waaronder een ECG, echocardiografie en fietsproef, kwam niets uit.
Toch bleven de klachten. Ze werden zelfs erger: ik kreeg ook een drukkende pijn op mijn borstkas. Omdat ik me zorgen maakte, contacteerde ik de cardioloog van mijn echtgenoot, die me naar, toen nog, ZNA Jan Palfijn liet komen. Ook hij merkte niets verdachts op. Omdat ik klachten bleef hebben, zocht hij verder. Eind juni volgde uiteindelijk een coronarografie en werd een ernstige stenose in de hartslagader opgemerkt. Ik werd meteen opgenomen in het voormalige ZNA Middelheim, waar een stent werd geplaatst.
Angst had ik niet. Er was eerder opluchting: ik was zo blij dat ze eindelijk iets hadden gevonden en dat ze het probleem konden aanpakken. De ingreep verliep vlot. Je komt bij specialisten terecht die hun vak door en door kennen. Dat merk je al aan de uitleg vooraf - van de artsen, maar ook van de verpleegkundigen en zelfs in de brochure: alles wordt heel helder uitgelegd. Zelfs tijdens de ingreep - want je bent niet onder volledige narcose - legde de arts uit wat er gebeurde en hoe het verliep. De verpleegkundige zorgde ervoor dat ik mee kon volgen op het scherm. Al die extra info vond ik heel geruststellend.
Een kennis van me, die ook een stent had laten zetten, raadde me aan om na de ingreep revalidatie te volgen. Aangezien ik die dicht bij huis wilde volgen, kon ik daarvoor pas enkele weken later terecht in, toen nog, ZNA Jan Palfijn. Terwijl ik daarop wachtte, dacht ik vaak: is dit het nu? Ik heb dan wel geen pijn meer, maar ik sta ook nog niet op tafel te springen, hoor! De echte omslag kwam pas na de cardiale revalidatie : daar krikken ze je echt weer helemaal op. Niet met harde hand, maar op een begripvolle en motiverende manier. Hetzelfde bij de diëtiste: ik moest mijn voeding aanpassen om mijn cholesterolniveau te laten dalen. Ook zij zwaait niet met een belerend vingertje. Neen, er wordt gezocht naar kleine, haalbare aanpassingen.
De cardiale revalidatie deed me zo’n deugd en de 45 terugbetaalde sessies lopen nu stilaan op hun einde en ik moet zeggen: ik ben weer helemaal de oude. Beetje beter zelfs nog. Nu ik erop terugblik, besef ik dat ik ook de maanden voor de klachten al niet meer 100% was. Vandaag maak ik weer vlot wandelingen van 6 kilometer, zonder ademnood.
Ik kan dus alleen maar zeggen: voel je iets en maak je je er zorgen over? Laat dat dan nakijken. Tot je weer gerustgesteld bent. Botsen ze dan op een hartprobleem, dan is dat niets om schrik voor te hebben. Integendeel: je bent in goede handen en voelt je nadien als herboren.